Tijd is zo ongrijpbaar als lucht. Maar soms, bijvoorbeeld tijdens de jaarwisseling, kun je het voelen als de wind in je gezicht: de wind van veranderingen. Je wordt geraakt, je staat even stil. Zelfs op verjaardagen, die van jezelf en van anderen, krijg je vaak plotseling het gevoel dat er weer een jaar voorbij is en is weggewaaid. Wat vliegt de tijd!
Het leven ontwikkelt zich in de tijd, in worden en vergaan. Maar hoe de tijd verstrijkt en de kwaliteit van onze ervaring is iets anders. Je kunt veel ervaren in een enkel gevuld moment. En in sommige fasen is er alleen maar verveling. En soms - als een tegenslag ons uit onze routine gooit, maar ook in gelukkige momenten van contemplatie - lijkt de tijd stil te staan.
Teilhard de Chardin beschreef een geslaagd leven ooit in algemene termen als “eenheid met worden”. Kunnen we ons verwonderen over het feit dat we überhaupt leven? Dat ons leven een geschenk is, kostbaar? Zo bezien krijgt tijd - voorbij de meetbare periode - onmiddellijk een andere kwaliteit: “Men verheugt zich en weet bij elke ademhaling dat alles wat is, een genade is” (Max Frisch, dagboek).
Een reden om diep adem te halen, om in dit moment te komen - en nu, in alle eindigheid, alle tijd van de wereld te ervaren.
