Die dubbelzinnige verhouding die mijn kijken
naar de natuur bepaalt, is alleen te leven
omdat beide gevoelens niet van dezelfde orde zijn.
Het eerste, mijn wanhoop over onze verdwazing,
is het resultaat van eenvoudige kennis.
Â
Maar het andere, dat uit mijn hoofd worden
weggezogen, één en al oog worden
dat opgaat in de dingen onder het licht,
dat is een heel ander weten.
Â
Als het licht mij in zich opneemt,
val ik weg uit dit ogenblik,
en uit de tijd, uit de geschiedenis
en de cultuur met al haar verrukkingen en barbarijen.
Â
Ik ben voor dat moment degene
die ik, behalve denker en waarnemer, ook nog ben:
een die thuiskomt in zijn eigenste milieu, de aarde.
Een die, onbeÂwust van tijd en dood, zelf natuur is.
   Â
Ton van der Stap, In een ander licht
Â