"Ik wacht op de dood", zegt een wijze oude vriendin tegen me als ik haar bezoek in een seniorengemeenschap. "Ik zit hier goed en ik ben verzoend met mijn leven". Ik ben diep geraakt. Ze vertelt me dat ze de balans heeft opgemaakt, haar zaken heeft geregeld, haar documenten en papieren heeft doorgenomen, haar naasten heeft geïnformeerd en afspraken heeft gemaakt over waar zij heen moet als ze overlijdt.
Nu wacht ze. Ze is zich er volledig van bewust dat zij niet weet wanneer het "vertrek naar de hemel" in de "wachtkamer voor de eeuwigheid" zal plaatsvinden. Maar er is niets bedreigends aan haar situatie.
Zij wacht gewoon af, leeft elke dag met hernieuwde dankbaarheid, praat met haar medebewoners en vrienden. Dat zijn er niet zoveel meer, want ze zijn bijna allemaal voor haar heengegaan en "wachten nu op mij aan de andere kant". Zij is ook de laatste van haar broers en zussen die nog in leven is.
Dan vertelt zij me haar dagelijkse gebed: "Als de tijd daar is, laat me dan gaan en bij je zijn!" Daarin geeft zij uitdrukking aan wat voor haar essentieel is. Meer woorden heeft zij niet nodig. Dan vertelt zij me iets anders. Ze heeft lang niet "alles" gedaan wat ze voor de laatste fase van haar leven gepland had, en ze heeft zeker niet alle raadsels en vragen van haar leven opgelost. Maar dat wil zij ook niet meer. Wat zij heeft verworven is een nuchtere en kalme kijk op zichzelf en haar situatie en op de grote vragen in het leven waar geen antwoorden op zijn.
Voor haar zijn er veel dingen op een rijtje gezet en opgehelderd. Zij bedankt me voor mijn bezoek. Op weg naar huis lijkt het alsof ik de eigenlijke ontvanger van het geschenk was. Dorothee Sölle schiet me te binnen, die zei: aan het einde van al het zoeken en vragen naar God, is er geen antwoord, maar een omhelzing. Dus als het zover is, zou ik ook graag zo in de "wachtkamer voor de eeuwigheid" willen kunnen wachten op het "vertrek naar de hemel".
