Op Internationale Vrouwendag wil ik stilstaan bij de historische beslissing van paus Franciscus: de benoeming van een vrouw op een hoge post in het Vaticaan. Daarmee is Simona Brambilla de eerste vrouwelijke perfect in de geschiedenis van de katholieke kerk. Een stap die symbool staat voor de langzaam groeiende erkenning van de rol van vrouwen in de Kerk.
Vrouwen hebben altijd cruciale bijdragen geleverd, zowel in de liturgie als in de pastorale zorg. Maar hun formele rol binnen de hiërarchie bleef beperkt. Gelukkig hebben de Duitse bisschoppen al jaren voor bredere erkenning van vrouwen binnen de Kerk gepleit. Hun pleidooi benadrukt niet alleen gelijkwaardigheid, maar ook de urgentie van een inclusieve Kerk waarin ieders charisma wordt erkend en benut.
In de Kerk hebben vrouwen door de eeuwen heen een onmisbare rol gespeeld. Denk aan Hildegard van Bingen of Madame Guyon of theologes als Dorothee Sölle en Catharina Halkes, die met moed en visie voor vernieuwing stonden. En laten we niet vergeten hoe bisschop Marianne Edgar Budde tijdens de inauguratie van de president van Amerika met haar krachtige preek opriep tot eenheid, waarheid en gerechtigheid, een boodschap die diepe indruk maakte en velen inspireerde.
Hoewel paus Franciscus benadrukt dat vrouwen niet per se toegang tot het
priesterschap of diaconaat nodig hebben om bij te dragen, vind ik persoonlijk
dat het openstellen van het diaconaat een belangrijke stap zou zijn: een
krachtig signaal van erkenning en inclusie.
Ook binnen de Protestantse Kerk in Nederland laait de discussie over de vrouw in het ambt weer op, met een dreigende scheuring als gevolg. Dit laat zien hoe gevoelig deze kwestie blijft en hoe belangrijk het is om ruimte te creëren voor een bredere visie op leiderschap.
In de politiek zien we krachtige vrouwelijke stemmen, elk met een eigen stijl. Staatssecretaris Conradi blijft met heldere argumenten overeind tegenover de harde toon van Geert Wilders. Marian Bikker van de ChristenUnie voert het debat met zachtheid en principes, terwijl Carola Schouten laat zien hoe dienstbaar leiderschap en persoonlijke betrokkenheid elkaar versterken. Femke Halsema staat met kracht in het publieke debat, altijd met oog voor rechtvaardigheid en verbinding.
In de bredere samenleving zien we sterke vrouwelijke leiders zoals Angela Merkel, Michelle Obama en Kamala Harris.
Wat betekent deze beslissing voor mijzelf? In de benedictijner Abdij van Egmond, heb ik me als vrouw nooit hoeven bewijzen in die zogenoemde “mannenmaatschappij”. Integendeel, mijn werk wordt gewaardeerd om wat het is, niet om wie ik ben.
Samenwerking en vertrouwen zijn de pijlers van de gemeenschap. Zo wordt de oblatenschool, waar kandidaten zich voorbereiden op hun gelofte, voor een groot deel geleid door vrouwen.
Dit maakt de oproep van paus Franciscus des te relevanter: erken de unieke gaven van vrouwen en geef hen de ruimte die ten volle te benutten. Hij roept niet op tot uniformiteit of macht, maar tot samenwerking, waarin de talenten en gaven van zowel mannen als vrouwen samenkomen. Dit past bij zijn visie een Kerk waarin iedereen meewerkt en meedenkt.
Vrouwen kunnen andere krachten naar voren te halen — luisteren, verbinden, standvastig blijven vanuit een innerlijke overtuiging — die verandering mogelijk maakt. Daarom is deze historische beslissing van de paus zo belangrijk: het opent een nieuwe weg waarin kracht niet synoniem hoeft te zijn met macht.
Zoals Theresia van Avila schreef:
‘Bedenk dat God in u woont, en wees blij. Blijf trouw aan wie u ten diepste bent, en u zult grootse dingen zien gebeuren.’
Comments